غزل 105 - حافظ - صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد
صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد ور نه اندیشه ی این کار فراموشش باد آن که یک جرعه می از دست تواند دادن دست با شاهدِ مقصود در آغوشش باد پیرِ ما گفت خطا بر قلمِ صنع نرفت آفرین بر نظرِ پاکِ خطا پوشش باد شاهِ تُرکان سخنِ مدعیان می‌شنود شرمی از مظلمه ی خونِ سیاووشش باد ویدیوهای مرتبط
ویدیوهای جدید
