غزل 17 سعدی

چه کُنَد بنده که گردن ننهد فرمان را؟چه کُنَد گوی که عاجز نشود چوگان را؟سرو بالا یِ کمان ابرو اگر تیر زنَدعاشق آن است که بر دیده نهد پیکان رادست ِ من گیر! که بی‌چارگی از حد بگذشتسر ِ من دار که در پایِ تو ریزم جان راکاش‌کی پرده برافتادی از آن مَنظر ِ حُسنتا همه خلق ببینند نگارستان راهمه را دیده در اوصاف ِ تو حیران ماندیتا دگر عیب نگویند من ِ حیران رالیکن آن نقش که در رویِ تو من می‌بینمهمه را دیده نباشد که ببینند آن راچشم ِ گریان ِ مرا حال بگفتم به طبیب،گفت: «یک بار ببوس آن دهن ِ خندان را»گفتم: «آیا که در این درد بخواهم مردنکه محال است که حاصل کنم این درمان را!»پنجه با ساعد ِ سیمین نه به عقل افکندمغایت ِ جهل بوَد مُشت زدن سندان راسعدی از سرزنش ِ خَلق نترسد. هیهات!غرقه در نیل، چه اندیشه کُنَد باران را!سَر بِنه گر سَر ِ میدان ِ ارادت داریناگزیر است که گویی بود این میدان راصدا: سهیل قاسمی