رفتی و رفت از چشمم نور تو دیده زحالم ناآگاه کی برمی گردی

چه تلخ و غم انگیز هست سرنوشت کسی که طبیعت نمی‌تواند سرش کلاه بگذارد این سرزمین را با عقل مصلحت اندیش ساخته اند پس باید با عقل مصلحت اندیش در آن زیست و چاره ایی دیگر پیدا نیست و من چنین کردم اما چنین نبودم و این دوگانگی مرا همواره دو نیمه می‌کرد