در این غزل، حافظ از تصویر کمربندی که دور شکنجهی خمار عشقش گره خورده استفاده میکند. او اشاره به شراب اولی میکند که نشان از شوق و شور عاشقی دارد. او از این کمربند به عنوان نمادی از دلیری و شجاعت عاشقانهاش استفاده میکند و اظهار میکند که با این کمربند او میتواند مشکلات و موانع عاشقی را فتح کند و به اهداف عاشقانهاش برسد.