این عبارت یک اشعار است از شاعر معروف ایرانی، مولوی. این مصراع به این معنی است که معشوقهی شاعر به چه نحوی او را از او تحت تاثیر قرار داده تا دلش از عشق پر شود. این مصراع نشان دهندهی نیاز شدید و پرشور شاعر به معشوقهاست و نشاندهندهی عمق احساسات و عشقی که در او پدیدار میشود.