در دهه ۱۹۸۰، دولت آمریکا زیر ریاست جیمی کارتر، رئیسجمهور آمریکا، با مشکلاتی در منطقهٔ خلیج فارس روبرو بود. در سال ۱۹۷۹، انقلاب ایران انجام شد و شاه ایران، محل اصلی حمایت آمریکا در منطقه، برکنار شد. سپس در سالهای بعدی عراق و ایران در جنگهای طولانی و خونین به یکدیگر پرداختند. در این حالت، ادعای وجود خلیج فارس برای دولتهای خارجی، به ویژه آمریکا، اهمیت زیادی داشت. در این شرایط، تصمیم دولت آمریکا برای دخالت در منطقه، تقابل با مصلحتها و دیدگاهها در داخل و خارج از کشور بود. این اقدامات منجر به اختلافات عمیق و افزایش ناپایداری منطقه شد.