این جمله نشاندهنده این است که فردی به شدت ناخواسته از دیگران جدا شده و احساس میکند که اگر رفتارشان باعث محبت و عنايت دیگران نشود، او نیز مایل به ادامه زندگی نیست. این احساس بیارزشی و ناامیدی نشان از یک روند افسردگی و از کنترل خارج شدن از دستفرمان آن فرد است.