این جمله نشان از اهمیت حفظ خاطرهها و تجربیات گذشته دارد که هرگز فراموش نشوند. زیرا حتی اگر مردم تصمیم به رفتن و پیشرفت داشته باشند، همیشه به یاد داشته باشند که تجربیات و خاطرات گذشته آنها را شکل داده و آنها را به جایی رساندهاند که هستند. این یادآوری میکند که هویت فردی در نهایت از تجربیات و رویدادهای گذشته شکل میگیرد و برگشتن به آنها میتواند کمکی برای پیشرفت و رسیدن به آرمانهای جدید باشد.