غزل 441 - حافظ - چه بودی ار دل آن ماه مهربان بودی

چه بودی ار دل ِ آن ماه مهربان بودی، که حال ِ ما نه چنین بودی ار چنان بودی، بگفتمی که چه ارزد نسیم ِ طره ی دوست، گرَم به هر سر ِ مویی هزار جان بودی، برات ِ خوشدلی ِ ما چه کم شدی یا رب، گرش نشان ِ امان از بد ِ زمان بودی، گرَم زمانه سرافراز داشتی و عزیز، سریر ِ عزتم آن خاک ِ آستان بودی!