عشق مولوی: آن که جانم را مست می‌کند بدون نوشیدن باده

عشق مولوی: آن که جانم را مست می‌کند بدون نوشیدن باده

عشق در شعر مولوی به معنای عمیق ترین عشق و ارتباط روحی با خداوند است. او در اشعار خود از مفهوم عشق به شکلی فراتر از روابط زمینی و مادی استفاده می کرد. برای مولوی، عشق یعنی ذوق و مستی روحی که به اوج خویشتن رسیده و بی نیاز از مادیات و نوشیدن باده است. او با عشق خداوند، حقیقت و زیبایی جاودانه را تجربه می کرد و این است که جانش را به مستی می‌آرامید.