غزل 249 - حافظ - ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار

ای صبا! نکهتی از خاک ِ ره ِ یار بیار، ببر اندوه ِ دل و مژده ی دلدار بیار، نکته‌ای روح فزا از دهن ِ دوست بگو، نامه‌ای خوش خبر از عالَم ِ اسرار بیار، تا معطر کنم از لطف ِ نسیم ِ تو مشام، شمه‌ای از نفحات ِ نفس ِ یار بیار، به وفای تو که خاک ِ ره ِ آن یار ِ عزیز، بی غباری که پدید آید از اغیار بیار!