غزل 117 - حافظ - دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دلِ ما به دورِ رویت ز چمن فراغ دارد، که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد، سرِ ما فرونیاید به کمانِ ابروی کس، که درونِ گوشه گیران ز جهان فراغ دارد، ز بنفشه تاب دارم که ز زلفِ او زند دم، تو سیاهِ کم بها بین که چه در دماغ دارد، به چمن خرام و بنگر برِ تختِ گل که لاله، به ندیمِ شاه ماند که به کف ایاغ دارد!