غزل 202 - حافظ - بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

بوَد آیا که در ِ میکده‌ها بگشایند، گره از کار ِ فروبسته ی ما بگشایند، اگر از بهر ِ دل ِ زاهد ِ خودبین بستند، دل قوی دار که از بهر ِ خدا بگشایند، به صفای دل ِ رندان ِ صبوحی زدگان، بس در ِ بسته به مفتاح ِ دعا بگشایند، نامه ی تعزیت دختر ِ رز بنویسید، تا همه مغبچگان زلف ِ دوتا بگشایند!